Tijdens de coronacrisis heeft de Monitor videodagboeken laten maken met mobiel door verplegend personeel, ouders van kwetsbare kinderen en psychiatrische cliënten. Doordat de betrokkenen zelf filmen zie je bijzondere momenten waar je anders niet zo snel bij bent. De afstand wordt verkleind. De opnames voelen heel dicht op de huid, waardoor de betrokkenheid wordt vergroot. Deze dagboeken zijn een groot succes en vragen dus naar meer, maar brengt ook uitdagingen met zich mee, zoals:
-
Betrokkenen filmen de dagboekjes met hun eigen mobiele telefoon en ze sturen het naar de redactie via WhatsApp. Op deze manier is de barrière het kleinst, maar daardoor verlies je onnodig veel kwaliteit
-
Betrokkenen zijn geen cameramensen. Ze hebben de neiging om een heel verhaal te vertellen op beeld zonder iets te laten zien. En als ze iets laten zien is dat vaak met veel meebewegen.